สมาธิเคลื่อนที่กับข้อคิดข้อธรรม ๑๓

๑.ธรรมะไม่ได้แปลว่า โง่ งมงาย บ้าหรือขวางโลกแต่ธรรมะช่วยให้หายโง่ ช่วยให้เจ็บน้อยลง ช่วยดับทุกข์ ทำให้เห็นแจ้งโลก เห็นความจริง และยุติการวนเวียนในสังสารวัฏ สุญโญ

๒.นักฆ่าเห็นการฆ่า นักพยาบาทเห็นการล่า นักทำลายเห็นการล่มสลาย นักโกหกเห็น..........แรงกรรมเป็นกฎธรรมชาติ จิตได้บันทึกสิ่งที่ทำกรรมที่ก่อไว้ทุกขณะๆเป็นสัญญา บ้างสะดุ้ง ระแวง เพ้อ หลอน จิตไม่สงบเพราะทำไว้เยอะ

๓.เราพร้อมที่จะเดินทางออกจากภพหรือยัง ไม่ออกก็ต้องออก เรากำลังเดินทางอยู่ มนุษย์อายุไม่ยืน มีบุญมีปัญญา(ธรรม)มีที่พึ่ง ยิ้ม เย็น ยิ้ม

๔.ชื่อตัวก็สมมติตัวตนก็สมมติเพราะตั้งอยู่ไม่นานก็แปรสลายดั่งฟองน้ำเกิดแตกขณะฝนตก แล้วมายึดตัวยึดตนทำไม ตัวของตัวยังยึดไม่ได้แล้วมายึดว่าเป็นของตัวอีกมาหลงกับสิ่งที่ไม่เที่ยง...มาดื่มอาบเคี้ยวกินเสร็จแล้วก็ไป หลงอะไรหรือ

๕.ขาดเมตตาจิตเย็นไม่ได้ ร้อน ขาดธรรมะชำระ ละ ขัดเกลากิเลสไม่ได้ ขาดสติไม่มีเครื่องตัดกระแสตรวจจับอารมณ์ความคิด ทุกไม่มีดับ แล่นไปเรื่อย รถไม่มีเบรก

๖.ขาดศีลมีภัยไม่สงบ ขาดวินัยไร่ค่าไร้ราคา ขาดมรรยาทไม่งามไม่เป็นที่รักที่พอใจ ขาความรับผิดชอบเสื่อม ประมาทในกรรม เมื่อเจ็บบ่อยๆชัดๆเต็มๆก็ย่อมเห็นแจ้งชัดขึ้นๆว่าเกิดมีมาแต่เหตุ

๗.ยิ่งได้ยิ่งอยาก ยิ่งมากก็ยิ่งอยากมี ยิ่งอยากมีก็ยิ่งอยากได้ แล้วจะจบยังไง ชีวิตถูกใช้จนตาย...ยิ่งมียิ่งผูก(จิตไม่อิสระ) ยิ่งสบายยิ่งยุ่ง ยิ่งใหญ่ยิ่งไม่อยากตาย จะเอาไงดี

๘.สนิมกัดกินเนื้อเหล็ก บาปกัดกินใจเพราะจิตบันทึกในสิ่งที่ทำทุกๆขณะเกิดสัญญาและปรุงแต่งจิต การสั่งบาปหรือสร้างเหตุไม่ดีหรือประมาทในกรรมจิตจะเร้าร้อนห่อเหี่ยวทุกข์ไม่มีดับกลับแต่ขยายภพภูมิ

๙.ยึดถือในสิ่งที่เสื่อม ที่แตกดับ ที่สูญ ที่มีภาระมีต้นทุนมีโทษภัยมีทุกข์ใจแล้วมาตายมาจมอยู่กับภพยึดทำไม หลง ติดวัตถุติดเอกลาภก็เจ็บ........เป็นธรรมดา

๑๐.เราเป็นผู้ยากไร้ ผู้แพ้ก็ไม่เป็นไร้ จะไม่มี ไม่ได้เป็นอะไรเลยก็ไม่เป็นไร จะมีหนี้สินมีภาระมากก็ไม่เป็นไร หรือจะอยู่ใต้ดินก็ไม่เป็นไร แต่ขอให้ใจเราร่มเย็นสงบไม่เร้าร้อนไม่ไปเบียดเบียนใครก็ดีที่สุดแล้วเพราะที่สุดช้าเร็วก็ไม่มีใครได้อะไรไปและไม่มีใครชนะแต่จะกลายเป็นดิน ธุลีดิน เรามามีตัวมีตนหรือมาร่วมมารวมกันเพียงแวบหนึ่งก็แปรสลายแตกดับไป

๑๑.อำนาจลาภยศเป็นของจอมปลอมเป็นเมฆหมอกสลายไป ไม่มีใครได้อะไรเลยจะล้มกันไปที่ละคนๆ เราถูกย้อมมานานจมอยู่กับภพทุกๆภพ ธรรมเป็นกุญแจชีวิต

๑๒.เขาไม่ทำ เขาทำไม่ได้ เขาทำได้แค่นั้น เราอย่าไปโกรธเขาเลยเพราะเขามีสติปัญญาหรือเขามองเห็นได้แค่นั้น ใจที่เมตตา อโหสิ หรือขอขมาจะเบา เย็น

๑๓.คิดนานทุกข์ สงสัยทุกข์ ไม่เข้าใจทุกข์ ไม่แจ่มก็ทุกข์ ไม่รู้ไม่คิดพิจารณาอะไรเลยก็ไม่ทุกข์ แต่เสี่ยงที่จะดับ ดับ ความไม่รู้เป็นมลทินสุดร้าย น่ากลัว ดับงง ไปงง กำหนดภพไม่ได้

๑๔.ไม่รู้จักสิ่งใดอย่าไปยุ่งต่อเนื่องเชื่อมโยง มิฉะนั้นก็เจ็บ สูญเสีย เสียหาย เช่น คบคนพาล ซื้อของใช้ไม่รู้จักราคา กินข้าวไม่รู้จักร้าน หรือเลือกคู่ดูไม่ดี มนุษย์คู่กับทุกข์ มีเหตุให้เจ็บมากๆ เช่น ทำอะไร มีอะไร เป็นอะไร ถ้าไม่คำนวณ ไม่ประมวล ไม่ประมาณ ไม่ประเมินก็เจ็บ เจ็บ

๑๕.อายุเท่าไรหรือ เวลาใกล้หมดแล้ว ทำไมไม่เตรียมทั้งที่ยาวไกลสุดคณานับ แต่มาหลงกับสิ่งใกล้ๆที่กำลังจะจากจะดับสุดท้ายก็ไม่ได้อะไร เหนื่อยฟรี ถูกหลอกทั้งชีวิต กรรมกำหนดภพ ถ้าประมาทก็ตายทั้งเป็น ย้อนเวลาไม่ได้

๑๖.คนหยาบไม่เข้าใจบุญบาปไม่เห็นจิตตนใจนึกคิดปรุงแต่งไปเรื่อยแล้วจะดับทุกข์ได้อย่างไร เขากำหนดรู้ไม่ได้เลย เขาไม่รู้อะไรเลย แม้ภพที่จะไป มันเป็นกรรมที่ได้สั่งสมมา หมดกรรมก็พอจะรับพระสัทธรรมได้แต่จะนานเท่าใดก็ไม่รู้เพราะธรรมพบและได้ยินได้ฟังยากยิ่ง

๑๗.ธงชัยของชีวิตคือความดับสูญ สุญโญเริ่มที่สติจนเป็นมหาสติ ฝึกกายมีศีล ฝึกสติมีธรรมชำระกิเลสทุกข์ก็ดับ

๑๘.ต้องหาคำตอบก่อนตายว่าดับลงแล้วจะไปไหนต่อ ถ้าไม่ก็ใช้ชีวิตประมาทฟังก์ชั่นเวลากับกฎไตรลักษณ์จะพาเราไปถูกไล่ต้อนไปสู่ความดับกันหมด โลกคือสุสาน ถ้าผูกไว้หลายเรื่องชีวิตไม่จบ อายุมากต้องเคลียร์ อายุน้อยสร้างเหตุดีๆ

๑๙.บุญไม่ใช่ที่สุด เมาบุญก็เมาเป็นเทพเป็นพรหม หมดบุญก็เมา ก็ยังวนอยู่ ที่สุดแห่งทางคือมรรค ๘  และกำหนดไปที่ทิศดับ ดับ ดับ... ปัญญาก็เกิด  โบสถ์ วิหาร เจดีย์ ไม่ใช่ที่พึ่ง ความศักดิ์สิทธิ์มิใช่ที่อื่นแต่อยู่ที่จิตตนฝึกฝนอบรมบ่มอินทรีย์ให้ให้รู้ในรู้นอก รู้เกิดรู้ดับ แจ้งชัดอนัตตา.....เวลาเหลือไม่มากแล้วสละโลกให้ได้

๒๐.เมตตา ปัญญา บริสุทธิ์ ขาดเมตตา ไม่มีปัญญา ไม่บริสุทธิ์ ไม่บรรลุ แม้จะภาวนามาเท่าใดก็ตาม ก็ไม่ถึงปัญญา มีอวิชชา

๒๑.ความบริสุทธิ์ใจเป็นความสุขที่แท้จริง ใจชุ่มชื่นเพราะมีคุณธรรมมีกุศลหล่อเลี้ยง แต่ใจที่ขาดธรรมก็เหมือนปลาขาดน้ำชีวิตจริงไม่สุข  “ทำกรรมดีใจเราก็ดี”

๒๒.ยิ่งหลงยิ่งเหนื่อย ยิ่งหลงยิ่งแสวงหา ยิ่งหลงยิ่งดิ้นรน ยิ่งหลงยิ่งแบก ยิ่งหลงยิ่งไม่รู้ดับไม่รู้ตาย ยิ่งหลงยิ่งหลง ยิ่งหลงยิ่งกำหนดภพไม่ได้ ไม่รู้จะไปจบสิ้นลงตรงไหน ถ้าจะไม่หลงก็ต้องรู้ทิศรู้ทางรู้จุดหมาย จะได้ไม่ต้องเกิดไม่ต้องตาย

๒๓.ธรรมะไม่ได้อยู่ที่การเอาปิ่นโตไปถวาย ตักบาตร ทำวัตรเช้าเย็น หรืออยู่ที่บทสวด แต่เป็นเพียงพื้นธรรม มนุษย์เป็นสัตว์บำเพ็ญต้องฝึกกายให้มีศีล ฝึกสติให้มีธรรม นำมาชำระกิเลส จิตที่ตั้งไว้ดีก็มีธรรมวินัย ใจก็ศักดิ์สิทธิ์

๒๔.ผู้ประมาทในกรรม ตายทั้งเป็น หลง เมา จม

๒๕.เราแค่ใบไม้ใบหนึ่งในโลก แต่เข้าใจว่าเป็นต้นไม้ที่ถูกสลัดใบเมื่อใดก็ได้ อาศัยอยู่บนแผ่นดินแต่เข้าใจว่าแผ่นดินเป็นของเรา ตัวเราผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ตั้งอยู่ไม่นานก็เป็นตำนาน จะยึดทำไม

๒๖.ตอนดีๆ ยังไม่เจ็บ ฟังธรรมไม่รู้เรื่อง พอลมหายใจจะหมดก็สายเสียแล้ว ปลาไม่เห็นภูเขา ไม่เห็นเสือ ไม่เห็นลิง.....ความทุกข์ร้อนในใจคือบาป

๒๗.ความเจ็บความพลัดพรากความสูญเสียหรือความเสียหายจะสั่งสอนเรา และจะทำให้เราสิ้นความสงสัยในธรรมไปเรื่อยๆจนแจ้งชัด โดยเฉพาะความตายจะสั่งสอนเราไปทุกภพทุกชาติ จนทนไม่ไหวและจะลู่เข้าสู่พุทธธรรม

๒๘.คบคนเป็นคน คบสัตว์เป็นสัตว์ เป็นจุดเริ่มต้นที่จะไปนรกหรือสวรรค์ เพราะเกิดแต่เหตุนำไปเกื้อไปจูงไปอาศัยไปดำเนินไป

๒๙.ธรรมะช่วยให้เรามีปัญญา ทำให้เจ็บน้อยลงหรือไม่เจ็บ เช่นเจ็บกายใจไม่เจ็บ ทำให้รู้ตัวรู้กำลัง ไม่ดิ้นไม่แบก รู้เกิดรู้ดับรู้ระยะเวลาหากิน ไม่เมาไม่หลง ไม่จมไม่ติด ไม่ชื่นชมโลก

๓๐.ไม่มี ไม่เป็น ไม่เอา ไม่เกิด คือธรรมขั้นสูงสุด แต่ถ้ามีเป็นเอา ก็ติดวนอยู่ในสังสารวัฏ

๓๑.เกิดมาอยู่นาน ถูกย้อมจึงติดในภพติดในสมบัติติด......จนดับแล้วก็วนเวียนอีก ทำไมไม่ไปทางมรรค ๘ รู้ทิศรู้ทางรู้จุดหมายไม่หลง

๓๒.ไม่ประมาทในธรรม คือ ไม่ประมาท เหตุมีสติทำเหตุที่ดีเพื่อผลที่ดี เช่น ขยันก็เจริญ ขี้เกียจก็เสื่อม แต่ถ้าประมาทก็ตายทั้งเป็น หรือมีลิมิตลู่หรือดำเนินไปสู่การฆ่าตัวตาย ทำลายผู้อื่น สะสมเหตุดีปรโลกหน้าไม่ต้องกลัว จะอาจหาญต่อยมบาล...

๓๓.เมาธาตุเมาวัตถุตกเป็นเหยื่อเป็นกรรมที่สั่งสมมา เมื่อเจ็บ สูญเสีย พลัดพรากบ่อยๆ จิตก็เริ่มตื่นและพิจารณาจนเห็นทุกข์โทษภัย ใจก็ละคลายยึดถือ

๓๔.เชื่อพระพุทธสักทีได้ไหม จะให้เจ็บไปถึงไหนหรือ

                             โดย พันตำรวจโทสุรเดช ผะอบทิพย์
 

                                        ๑๑ สิงหาคม ๒๕๕๙